Νάρκισσος, παιδί ενός ποταμού και μιας νύμφης.
Μητέρα του η Λειριώπη (λευκή και υπέροχη σαν κρίνο) και πατέρας του ο Κηφισός που εγκλώβισε τη νύμφη στα νερά του. Από το νερό ξεκίνησε και στο νερό εγκλωβίστηκε και ο ίδιος ο Νάρκισσος. Ο πανέμορφος Νάρκισσος σαν το νερό ξεγλιστρά ανάμεσα στο θαυμασμό και την επιθυμία όσων τον συναντούν και δεν μπορούν να τον αποκτήσουν,ο ίδιος μένει αδιάφορος σε όλη αυτή την λατρεία.
Συναντά την Ηχώ και απαντά με περιφρόνηση στο κάλεσμα της, αναγκάζοντας την να αποσυρθεί ντροπιασμένη, να γίνει σκιά, να μείνει φωνή. Κανείς δε θα την δει ξανά, θα μείνει μόνο φωνή, καταδικασμένη να μένει στις σκιές των σπηλαίων.
Κάποτε σε ένα κυνήγι ο Νάρκισσος βρίσκεται σε μια ακύμαντη και καθαρή λιμνούλα στα νερά της οποίας σκύβει να χορτάσει τη δίψα του.
Ο Οβίδιος μας εξιστορεί οτι μέσα στην απόλυτη ηρεμία ο Νάρκισσος, μαγεμένος απο την αντανάκλαση του, μένει να κοιτάζει εκστασιασμένος το είδωλο του στη λίμνη, η οποία έμελε να γίνει μια μέρα ο τάφος του, καθώς έπεσε μέσα σε αυτήν και πνίγηκε. Εκεί στην όχθη φυτρώνει ένα υπέροχο λουλούδι δίπλα στο οποίο συχνά θα περιπλανιέται η Ηχώ, δίχως σώμα, αιώνια και αυτή.
Μετά από καιρό, όταν οι νύμφες ρώτησαν τη λίμνη γιατί κλαίει και είχε μετατραπεί σε αμφορέα γλυκού νερού, εκείνη απάντησε για το χαμό του Νάρκισσου. Οι νύμφες την παρηγόρησαν και της είπαν ότι ήταν τυχερή που στις δικές της όχθες έσκυβε κάθε μέρα. «Μα εγώ δεν κοίταζα το Νάρκισσο! Κάθε φορά που εκείνος αυτοθαυμαζόταν μπορούσα να δω την αντανάκλαση της δικής μου ομορφιάς στα δικά του μάτια!». Αυτά ήταν τα λόγια της λίμνης στις νύμφες καθώς η οπτική γωνία από την οποία έβλεπε εκείνη τα πράγματα ήταν διαφορετική από αυτών.
Αυτή η παραλλαγή στη γνωστή ιστορία του Νάρκισσου από τον Oscar Wild με κάνει να θέσω ένα ερώτημα: Κατά πόσο είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και το κατά πόσο μπορούμε να βρούμε την κατάλληλη «αντανάκλαση» για να παρατηρήσουμε την ομορφιά που κρύβουμε μέσα μας.
