‘The Ephemeral in Art’.
International Exhibition of Postal Art.
My participation is with the photography «Τhe bench».
The exhibition will take place 12 – 16/8/2023 at the Primary School of Livadi (Municipality of Thermi of the Prefecture of Thessaloniki).
On Sunday, August 27, 2023, at 12 noon and as part of the event ‘The Meadow of the Ephemeral VI’, we will post the mail art works in the field, in a privately owned, fenced area next to the forest, and let them be absorbed by nature.
Ephemeral art is characterized as the art which, from the beginning of the concept and creation doesn’t have the preservation of the work in the long run as a priority – e.g. something that the artist wishes for his artistic work for sale. The ephemeral character of a work, especially when it is enrolled in nature with materials of the direct environment, partly defines both the life style of the artist and the way he practices his art and some elements of the form of the work its self as well. The artist enters into an existential dilemma, as he has to overcome his narcissism and to accept the fact that his work will be absorbed by nature and won’t be the vehicle to his “immortality”.
A few words that accompany my work:
If I were a bench I would like to live in front of the sea. Or in the neighborhood park in front of the river.
I wish I had been made of beech wood for people to sink into my lap.
To spend my life listening to endless confessions.
If I were a bench, I would never want to stay alone at night. Nor to harbor loneliness.
Because I know loneliness and that feeling of abandonment well, I wouldn’t want my guests to experience it either. Secrets and lies, I could keep them forever.
If I had the right to choose, I would prefer big loves. Mostly undocumented.
I don’t know, but, those silences between the unacknowledged feelings, are so resonant.
One can open up on a bench. Staring at infinity. Or sneaking glances.
Ηe can come and make him pretend to be carefree, hastily straightening his hair, nervously looking at his watch, lighting one cigarette after another, waiting eagerly.
And then, when the object of his desire arrives, a pervasive mystery loom.
On a bench, a whole life can unfold like a movie where you pretend to be the viewer.
You can talk about your life and film it if you like. Scene by scene.
To direct other routes, to direct the developments and to change the ending.
And the bench should show mercy. To forgive you, to understand you, to empathize with you.
If I had been born a bench, I would have taken root in a large park and would have been on duty 24 hours a day.
Project name: The bench
Artist name: Nikos Basias
Technique: Photography
Size: 30cm x 21cm
‘Το Εφήμερο στην Τέχνη’.
Διεθνής Έκθεση Ταχυδρομικής Τέχνης στο πλαίσιο της διοργάνωσης ‘Λιβάδι του Εφήμερου VI’.
Συμμετέχω με το έργο «Το παγκάκι».
Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί 12 – 16/8/2023 στο Δημοτικό Σχολείο Λιβαδίου (Δήμου Θέρμης του Νομού Θεσσαλονίκης).
Την Κυριακή 27 Αυγούστου 2023, στις 12 το μεσημέρι και στο πλαίσιο της διοργάνωσης ‘To Λιβάδι του Εφήμερου VΙ’, θα αναρτήσουμε τα έργα της mail art στο χωράφι, σε ένα ιδιόκτητο, περιφραγμένο χώρο δίπλα στο δάσος, και θα τα αφήσουμε να απορροφηθούν από τη φύση.
Εφήμερη χαρακτηρίζεται η τέχνη που από την αρχή της σύλληψης και δημιουργίας της δε βάζει ως προτεραιότητα τη διατήρηση σε βάθος χρόνου του έργου τέχνης, κάτι πχ που επιθυμεί ο καλλιτέχνης για ένα εικαστικό του έργο προς πώληση. Ο εφήμερος χαρακτήρας ενός έργου, ιδιαίτερα όταν αυτό εγγράφεται στη φύση και με υλικά του άμεσου περιβάλλοντος, ορίζει μερικώς και τη στάση ζωής του δημιουργού και τον τρόπο άσκησης της τέχνης του, καθώς και κάποια στοιχεία της φόρμας του ίδιου του έργου. Ο καλλιτέχνης μπαίνει σε υπαρξιακό δίλημμα, καθώς πρέπει να ξεπεράσει το ναρκισσισμό του και να αποδεχτεί το γεγονός ότι το έργο του θα απορροφηθεί από τη φύση και δε θα γίνει το όχημα για την ‘αθανασία’ του.
Λίγα λόγια που συνοδεύουν το έργο μου:
Αν ήμουν παγκάκι θα ήθελα να ζούσα μπροστά στη θάλασσα. Ή στο πάρκο της γειτονιάς μπροστά στο ποτάμι.
Να είχα κατασκευαστεί από ξύλο οξιάς για να βουλιάζουν οι άνθρωποι στην αγκαλιά μου.
Να περνούσε η ζωή μου ακούγοντας ατελείωτες εξομολογήσεις.
Αν ήμουν παγκάκι, δεν θα ήθελα να μένω ποτέ μόνο τις νύχτες. Ούτε να φιλοξενώ μοναξιές.
Επειδή την ξέρω καλά τη μοναξιά κι εκείνο το συναίσθημα της εγκατάλειψης, δεν θα ήθελα να το ζουν και οι φιλοξενούμενοι μου. Μυστικά και ψέματα, θα μπορούσα να τα κρατώ για πάντα.
Αν είχα το δικαίωμα της επιλογής, θα προτιμούσα μεγάλους έρωτες. Ανομολόγητους κυρίως.
Δεν ξέρω, αλλά, αυτές οι σιωπές ανάμεσα στα ανομολόγητα συναισθήματα, είναι τόσο ηχηρές.
Σ’ ένα παγκάκι μπορεί κανείς να ανοιχτεί. Κοιτάζοντας το άπειρο. Ή ρίχνοντας κλεφτές ματιές.
Μπορεί να ΄ρθει και να κάνει δήθεν τον ανέμελο, να ισιώνει βιαστικά τα μαλλιά του, να κοιτά νευρικά το ρολόι του, να ανάβει το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, να περιμένει με αδημονία.
Κι ύστερα, όταν φτάνει το αντικείμενο του πόθου του, να πλανάται ένα διάχυτο μυστήριο.
Σ’ ένα παγκάκι μπορεί να ξετυλιχτεί μια ολόκληρη ζωή σαν ταινία που παριστάνεις τον θεατή.
Μπορεί να μιλάς για τη ζωή σου και να την κινηματογραφείς κατά το δοκούν. Σκηνή-σκηνή.
Να σκηνοθετείς άλλες διαδρομές, να δρομολογείς εσύ τις εξελίξεις και να αλλάζεις το τέλος.
Και το παγκάκι να δείχνει επιείκεια. Να σε συγχωράει, να σε κατανοεί, να συμπάσχει μαζί σου.
Αν είχα γεννηθεί παγκάκι, θα ρίζωνα σε μεγάλο πάρκο και θα εφημέρευα επί 24ωρου βάσεως.
Ονομασία έργου: Το παγκάκι
Όνομα καλλιτέχνη: Νίκος Μπασιάς
Τεχνική : Φωτογραφία
Μέγεθος: 30cm x 21cm
