Το έργο αντλεί την έμπνευσή του από την ελληνική παροιμία «νερό και αλάτι», η οποία χρησιμοποιείται για να εκφράσει τη συγχώρεση και την ειρήνη μεταξύ ανθρώπων, όταν ξεχνούν τις παρεξηγήσεις και τα προβλήματα του παρελθόντος.
Τεχνική, Υλικά και συμβολισμοί.
Η χρήση μιας πραγματικής βρύσης προσδίδει μια τρισδιάστατη, εννοιολογική διάσταση στο έργο. Η βρύση, ένα καθημερινό αντικείμενο, προσκαλεί τον θεατή σε έναν διάλογο με το αναμενόμενο και το παράδοξο. Το αλάτι, που αντικαθιστά το νερό, επισημαίνει τη διπλή σημασία της παροιμίας: το «νερό» συμβολίζει την πράξη της συγχώρεσης και το «αλάτι» τις παλιές διαφωνίες και πληγές που απομακρύνονται. Η αντίφαση που δημιουργείται στο έργο – μια βρύση που παράγει κάτι που θυμίζει το παρελθόν – προκαλεί τον θεατή να αναλογιστεί την έννοια της συγχώρεσης ως κάτι που δεν διαγράφει απαραίτητα το παρελθόν, αλλά το μεταμορφώνει.
Η αντίφαση αυτή μπορεί να ερμηνευτεί ως σχόλιο για την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ψυχολογίας: ενώ η παροιμία προτείνει την πλήρη διάλυση του παρελθόντος, το έργο μου αποκαλύπτει ότι τα παλιά τραύματα, οι διαφωνίες και οι μνήμες παραμένουν, ακόμα κι αν έχουν συγχωρεθεί. Η συμφιλίωση συμβαίνει, αλλά δεν διαγράφει τα πάντα πλήρως, τα ίχνη τους παραμένουν ορατά.
Η γραφή του τύπου H₂O με αλάτι τονίζει την αλληλεπίδραση δύο διαφορετικών στοιχείων – του υδρογόνου και του οξυγόνου – που ενώνονται για να σχηματίσουν το νερό, όπως και δύο άτομα μπορούν να έρθουν σε επαφή για να επιτύχουν τη συμφιλίωση. Το γεγονός ότι το αλάτι δεν διαλύεται αλλά σχηματίζει τον χημικό τύπο του νερού σημαίνει πως, αν και η συμφιλίωση μπορεί να φέρει μια νέα κατάσταση (όπως το νερό που διαλύει το αλάτι), τα θεμέλια αυτής της νέας κατάστασης παραμένουν δομημένα πάνω στις παρελθοντικές εμπειρίες. Η χρήση ενός επιστημονικού συμβόλου ενισχύει την ιδέα ότι η συμφιλίωση είναι μια διαδικασία τόσο συναισθηματική όσο και λογική. Δεν είναι απλώς μια αυτόματη πράξη, αλλά μια συνειδητή ένωση διαφορετικών στοιχείων που, όπως το νερό, δημιουργούν κάτι νέο και ζωτικό.
Τα υλικά είναι θεμελιώδη για το μήνυμα του έργου. Το αλάτι, πέρα από το ότι διαλύεται στο νερό, έχει ιστορικά χρησιμοποιηθεί για διατήρηση, οπότε εμπεριέχει μια ενδιαφέρουσα διπλή σημασία: διαλύεται και εξαφανίζεται, αλλά ταυτόχρονα διατηρεί και προστατεύει. Το γεγονός ότι χρησιμοποιώ αλάτι ως βασικό υλικό συμβολίζει ακριβώς αυτή τη διπλή φύση της συμφιλίωσης. Όπως το αλάτι, οι εμπειρίες μας μπορούν να διαλυθούν με τη συγχώρεση, αλλά ταυτόχρονα διατηρούνται στη μνήμη μας. Η βρύση ως αντικείμενο καθημερινής χρήσης αντιπροσωπεύει τη ροή της ζωής και των σχέσεων μας, που δεν σταματούν ποτέ να αλλάζουν και να αναπτύσσονται.
Ταυτόχρονα θέλω να δείξω ότι τα συναισθήματα και οι πράξεις μας δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο σε ένα σημείο, για αυτό χρησιμοποιώ το αλάτι που ρέει και εξαπλώνεται έξω από τα όρια του έργου.
Αυτή η υπερβολή είναι το μέσο για να αναδείξω ότι δεν μπορούμε πάντα να περιορίσουμε ή να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας, όπως δεν μπορούμε να ελέγξουμε το πώς το αλάτι ξεχειλίζει στο χώρο.
The work draws its inspiration from the Greek proverb “water and salt”, which is used to express forgiveness and peace between people, when they forget the misunderstandings and problems of the past.
Technique, Materials and Symbolism.
The use of a real tap lends a three-dimensional, conceptual dimension to the work. The tap, an everyday object, invites the viewer into a dialogue with the expected and the paradoxical. The salt, which replaces the water, highlights the double meaning of the proverb: “water” symbolizes the act of forgiveness and “salt” the old disagreements and wounds that are being removed. The contradiction created in the work – a fountain that produces something reminiscent of the past – challenges the viewer to consider the concept of forgiveness as something that does not necessarily erase the past, but transforms it.
This contradiction can be interpreted as a commentary on the complexity of human psychology: while the proverb suggests the complete dissolution of the past, my work reveals that old wounds, disagreements and memories remain, even if they have been forgiven. Reconciliation occurs, but it does not erase everything completely, their traces remain visible.
The writing of the formula H₂O with salt emphasizes the interaction of two different elements – hydrogen and oxygen – that come together to form water, just as two people can come into contact to achieve reconciliation. The fact that salt does not dissolve but forms the chemical formula of water means that, although reconciliation can bring about a new state (like water dissolving salt), the foundations of this new state remain structured on past experiences. The use of a scientific symbol reinforces the idea that reconciliation is a process that is both emotional and logical. It is not simply an automatic act, but a conscious union of different elements that, like water, create something new and vital.
The materials are fundamental to the message of the work. Salt, in addition to dissolving in water, has historically been used for preservation, so it contains an interesting double meaning: it dissolves and disappears, but at the same time preserves and protects. The fact that I use salt as the main material symbolizes precisely this dual nature of reconciliation. Like salt, our experiences can be dissolved by forgiveness, but at the same time they are preserved in our memory. The tap as an object of everyday use represents the flow of our lives and relationships, which never stop changing and developing.
At the same time, I want to show that our feelings and actions cannot be limited to just one point, which is why I use the salt that flows and spreads outside the boundaries of the work.
This exaggeration is the means to highlight that we cannot always limit or control our feelings, just as we cannot control how salt overflows into space.
