“Within the ruins the soul opens a new road”, Nikos Kazantzakis writes.
Memories and impressions, experiences and various situations, recorded in the artist’s psyche, come to meet the audience’s origins through the depiction of schools that are not only architectural masterpieces but also humble schools under the “magic” and not simply magnificent light of our homeland.
Ruins and abandoned school buildings are fragments of history that cause the human eye seeking recognition, pictures of the past that, when they are saved, reward us with knowledge. It is a contribution to their history and perhaps a tribute to our childhood memories.
«Μέσα από τα ερείπια ανοίγει η ψυχή καινούριο δρόμο», γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης.
Μνήμες και εντυπώσεις, βιώματα και λογής λογής εγγεγραμμένες στον ψυχισμό του καλλιτέχνη καταστάσεις, έρχονται να συναντήσουν τις καταβολές του θεατή μέσα από την αποτύπωση σχολείων που είναι αρχιτεκτονικά αριστουργήματα αλλά και ταπεινών σχολείων που βρίσκονται κάτω από το «μαγικό» και όχι απλά μαγευτικό φως της πατρίδας μας.
Ερείπια και εγκαταλειμμένα κτίρια σχολείων αποτελούν θραύσματα ιστορίας που προκαλούν το ανθρώπινο βλέμμα αποζητώντας αναγνώριση, εικόνες του παρελθόντος που, όταν διασώζονται, μας ανταμείβουν με γνώση. Είναι μία συμβολή στην ιστορία τους και ίσως ένας φόρος τιμής στις παιδικές μας αναμνήσεις.
