In the contemporary art scene I try to rid myself from past taboos and use art history in order to convey compositions and images of tradition, viewed from the perspective of postmodern culture.
By appropriating a traditional work I declare my irreducible relation to tradition, a fact that, on the one hand, ascribes identity to the work, on the other, confirms my artistic research in and dialogue with tradition. Furthermore, the use of past works promotes contemporary creation in the sense that it broadens the hermeneutic horizon of the artwork reception, multiplying thereby the meanings of contemporary art.
I do not consider the collection of hero photographs belonging to the world heritage as constituting a storage space but as instituting a psychological and historic space of values and attempts of artistic integration. Initially my approach to the work I appropriate is that of the viewer and then it is that of the reader who already has access to a lot of information, relevant to the historicity of the work, so that, in the end to steer myself to my own creation via a number of personal choices.
I use the ice to create installations. I am interested in the play between past and present. As the ice melts, the photographs of the heroes are revealed. It is as if “the past turns towards us, exactly like some flowers which turn towards the sun” according to the German philosopher Walter Benjamin. For to advance further we need to look back. This past is our heritage and our identity…
The ice acts to conserve memory which is brought into light during the selective melting. Isn’t memory selective anyway? Memory and forgetfulness are coordinated. The one gives the other whatever is more than enough, whatever is redundant.
However “things disappear so quickly that one must hasten a lot to be able to observe them” the French painter Paul Cezanne once said.
Thus I have little time to photograph this transition from ice to water, this game between memory and forgetfulness, this combination of transparent and white ice, with its strange shapes and forms. The ice confers an elegance but at the same time stresses our fragility of existence.
Στη σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή απαλλαγμένος από τα ταμπού του παρελθόντος χρησιμοποιώ την ιστορία της τέχνης και μεταφέρω συνθέσεις και εικόνες της παράδοσης ιδωμένες από τη σκοπιά του μεταμοντέρνου πολιτισμού.
Με την οικειοποίηση ενός έργου της παράδοσης αφενός δηλώνεται η άρρηκτη σχέση μου με αυτή, -γεγονός που του προσδίδει «ταυτότητα»-, αφετέρου επιβεβαιώνεται η καλλιτεχνική αναζήτηση και ο διάλογος με την παράδοση. Επιπλέον η χρήση των έργων του παρελθόντος αναδεικνύει τα ίδια τα σύγχρονα έργα με την έννοια ότι διευρύνει τον ερμηνευτικό ορίζοντα πολλαπλασιάζοντας τις σημασίες των σύγχρονων δημιουργημάτων. Με την οικειοποίηση οι νέες δημιουργίες παράγουν υπαινιγμούς.
Δεν θεωρώ τις συλλογές των φωτογραφιών των ηρώων, οι οποίες ανήκουν στην παγκόσμια κληρονομιά, ως ένα είδος αποθήκης, αλλά ως ένα ψυχολογικό και ιστορικό χώρο αξιών και προσπαθειών αρτίωσης της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Προσεγγίζω αρχικά το προς οικειοποίηση έργο ως θεατής, κατόπιν ως αναγνώστης που ήδη διαθέτει πλήθος πληροφορίες συσχετισμένες με την ιστορικότητα του έργου, ώστε στο τέλος να οδηγηθώ μέσα από προσωπικές επιλογές στη δική μου δημιουργία.
Χρησιμοποιώ τον πάγο δημιουργώντας εγκαταστάσεις. Δημιουργώ ένα παιχνίδι μεταξύ παρόντος και παρελθόντος. Καθώς ο πάγος τήκεται εμφανίζονται οι φωτογραφίες των ηρώων. Είναι σαν «το παρελθόν να στρέφεται προς εμάς, όπως μερικά λουλούδια στρέφονται διαρκώς προς τον ήλιο» σύμφωνα και με τον Γερμανό φιλόσοφο Walter Benjamin.
Γιατί για να προχωρήσουμε μπροστά, πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε πίσω. Αυτή είναι η κληρονομιά μας, αυτή είναι η ταυτότητά μας…
Ο πάγος είναι σαν να συντηρεί την μνήμη η οποία ανακαλείτε στο φως κατά την διαδικασία της επιλεκτικής τήξης. Άλλωστε και η μνήμη δεν είναι επιλεκτική; Μνήμη και λήθη συνεργάζονται. Η μία δίνει στη άλλη ό,τι της περισσεύει, ό,τι της είναι πολύ.
Όμως «Τα πράγματα εξαφανίζονται τόσο γρήγορα που πρέπει να βιαστείς πολύ αν θέλεις να τα δεις», έχει γράψει ο Γάλλος ζωγράφος Πωλ Σεζάν.
΄Έτσι έχω ελάχιστο χρόνο να φωτογραφήσω αυτή την μετάβαση από τον πάγο στο νερό, αυτό το παιχνίδι μνήμης και λήθης, αυτό τον συνδυασμό διάφανου και λευκού πάγου με τα περίεργα σχήματα και μορφές.
Τον πάγο που δίνει μία κομψότητα αλλά ταυτόχρονα μας τονίζει την ευθραυστότητα της ύπαρξής μας.
